فقط به طور فشرده قرآن، بنابر تفسيري كه امام هادي(ع) از آن كرده است و بنابر نقلي كه خوارزمي از رسول اكرم(ص) كرده، تعريفي درباره ی «علي»(ع) دارد:

(وَ لَوْ اَنَّ ما فِي الْاَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ اَقْلام‌ٌ وَ الْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِه سَبْعَةُ اَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ كَلِماتُ اللهِ)[1]

يعني اگر دريا مركّب شود، همه ی درختها قلم شود و همه ی انسانها نويسنده شوند و بخواهند فضائل علي(ع) را بنويسند، دريا تمام مي‌شود اما فضائل آن حضرت تمام شدني نيست.

بعد قرآن مي‌فرمايد: اگر تا هفت بار دريا پر آب شود و فضائل بنويسند، آب دريا تمام مي‌شود اما فضائل علي(ع) تمام نمي‌شود.

خوارزمي ـ كه سني مذهب است ـ نقل مي‌كند: از رسول گرامي پرسيدند يا رسول الله! اين «كَلماتُ الله» چه كساني هستند؟ حضرت فرمود: عترت من. علي و يازده فرزندش.

از امام هادي(ع) پرسيدند: اين «كَلماتُ الله» چيست؟ فرمود: ما اهل بيت. يعني اگر از شما بپرسند علي كيست؟ بايد بگوييد علي آن كسي است كه قرآن درباره‌اش مي‌گويد: اگر هفت بار آب دريا تمام شود و با آن فضائل علي(ع) را بنويسند، باز هم فضائل آن حضرت تمام نمي‌شود.

شاعري اين آيه ی شريفه را به فراخور حالش به شعر درآورده است:

كتاب فضل تو را آب بحر كافي نيست

كه تركنم سرانگشت و صفحه بشمارم

اميرمؤمنان (ع) مي‌فرمايد:

«تمام قرآن در سوره ی حمد است؛ تمام سوره ی حمد در بسم‌الله الرحمن الرحيم است؛ تمام بسم‌الله در نقطه «باء» بسم الله است و آن نقطه، من هستم». شاعري گفته است:

تـوئي آن نقطه ی بـالاي فـاء فـوق ايديهم

كه در وقت تنزّل تحت بسم الله را بايي

افتخار بايد بكنيم كه شيعه هستيم اگر به شيعه‌گري عمل كنيم.

پي نوشت ها:

[1]. سوره ی لقمان، آيه ی 27.